Położone na wysokości 1148 m n.p.m. w górnej części Doliny Chochołowskiej na terenie Tatrzańskiego Parku Narodowego. Dojście drogą z Polany Huciska ok 1 h. Przy schronisku węzeł szlaków turystycznych o różnej skali trudności, umożliwiających zwiedzenie szczytów w głównej grani Tatr Zachodnich oraz przejście do sąsiedniej doliny Kościeliskiej. Możliwość uprawiania górskiej turystyki pieszej, narciarskiej i rowerowej. Kulturowy wypas owiec, organizacja kuligów z kapelą góralską i ognisk.
Miejsce budowy nowego schroniska wybrano bardzo starannie. Podczas wizji lokalnej w 1928 r. wybrano południowy kraniec Polany Chochołowskiej, która zasłynęła już z wielkich walorów narciarskich. W 1931 r. w nie wykończonym jeszcze schronisku można było już nocować, a oficjalne otwarcie miało miejsce w 1932 r.
Obszerny drewniany budynek został osadzony na kamiennej podmurówce. Posiadał stylowe wnętrze o prawdziwie górskim charakterze. Komfort schroniska wzrósł znacznie w 1935 r. po zainstalowaniu centralnego ogrzewania.
Schronisko było bardzo popularne od samego początku swojego istnienia, zwłaszcza w zimowe wieczory było tu rojno i gwarno. Schronisko spłonęło niemal w ostatnich dniach wojny w bardzo dramatycznych okolicznościch.
W latach 1944-45 w dolinie stacjonowały oddziały partzantów polskich i radzieckich. Po krwawej bitwie 8 grudnia 1944 r. z oddziałami hitlerowskimi jaka się rozegrała w Dolinie Zuberskiej, część oddziałów przeszła do Doliny Chochołowskiej i tu się zakwaterowała. Z początkiem stycznia Niemcy natarli na partyzantów, paląc po drodze szałasy. W czasie walk, od pocisków artyleryjskich schronisko zapaliło się i spłonęło.
Po wojnie jedynym punktem oparcia w tej części Tatr stało się schronisko Blaszyńskich po Zawiesitą w rejonie Wyżniej Bramy Chochołowskiej funkcjonujące od 1946 r. Posiadało 35 miejsc dla turystów, gospodę dla turystów i elektryczność. Schronisko prowadzone było do 1966 r., a w 1973 r. przejęte zostało przez TPN. Przez kilka lat jeszcze prowadziło działalnośc noclegową, w końcu jednak zostało zmienione na leśniczówkę. Istnieje do dziś.
Do budowy obecengo schroniska w miejscu starego przystąpiono w 1951 r. z inicjatywy Polskiego Związku Narciarskiego. Do użytku turystów oddano je w 1953 r. projekt budynku opracowala Anna Górska, wykorzystując motywy regionalne. Niedaleko schroniska wybudowano w roku 1955 pierwszą w Tatarch elektrownię wodną, wykorzystującą wody Jarząbczego Potoku. Zniknęły więc hałaśliwe spalinowe agregaty prądotwórcze. Projekt i wyposażenie elektrowni wykonano w Austrii, gdzie wiele schronisk korzysta z tego typu urządzeń
Koordynaty GPS: N49º14'10", E19º47'15"
Z Zakopanego dojechać można licznymi busami do Siwej Polany. Od tego miejsca Dolina Chochołowska jest zamknięta dla ruchu pojazdów zmechanizowanych. Na Siwej Polanie płatny parking. Dalej przemieszczać się można:
- pieszo. Czas przejścia: do Polany Chochołowskiej 2:05 h
- kolejką "Rakoń", która kursuje co pół godziny i dojeżdża do Polany Huciska
- rowerem. Działa wypożyczalnia rowerów, którymi można dojechać dalej niż kolejką traktorową, bo do leśniczówki
- bryczką góralską, którą można dojechać jeszcze dalej – do samej Polany Chochołowskiej
Informacje dotyczące schroniskazostały uzyskane dzięki portalowi obiekty.pttk.pl oraz www.chocholowska.zakopane.pl
